Kampioen van de dag

Zondag 11 september 2016; Two Rivers Camp -> Molopo Kalahari Lodge (59 km), (2)

De dag begon al vroeg. Het peleton was voor zessen uit de veren omdat Monique de liefhebbers meenam met een kleine, extra game drive. We zijn een stukje Botswana ingereden. Het Kalahari National Parc strekt zich uit over drie landen: Namibië, Zuid-Afrika en Botswana. Een mooi voorbeeld van wat grensoverschrijdend natuurbeheer tot stand kan brengen.

Her resultaat van zo'n game drive is altijd onvoorspelbaar. Dat is ook het spannende. Gisteren zagen we heel veel verschillende soorten wild (maar we waren dan ook tien uur onderweg), in het uurtje vanochtend zagen we wat minder. Maar toch: er liepen springbokjes rond,  wildebeesten, gemsbokken, hartebeesten, struisvogels en verder zagen we o.a. de breekop adelaar en heel veel andere vogels. Niet gek voor een doordeweekse zondagochtend!

Daarna ging het door de douane Zuid-Afrika weer in. Omdat ik doorgaans een van de laatsten in het peleton ben, reed ik alvast door toen ik mijn paspoort terugkreeg. We zouden geen koffiepauze hebben en het idee was om niet te lang na de anderen aan te komen omdat we daarna samen door zouden gaan naar een kamp van Bosjesmannen.

Zo gezegd, zo gedaan. Ik had er lekker de gang in toen Jet en Geert, onze vaste koplopers, mij inhaalden. Ik verwachtte  dat de rest spoedig zou volgen. Niets van dat alles. Sterker nog, ik passeerde Geert en Jet weer toen zij stopten voor een plaatje.

De fietsroute van vandaag liep parallel aan de grens met Botswana. Het is een rustige asfaltweg vanaf de grens bij Two Rivers naar Upington, de eerste wat grotere stad zo'n 260 km verderop.

Het landschap is een voortzetting van het Kalagari Park: rustig rollend duinlandschap met brede valleien begroeid met lage struikjes, verspreide bomen en dor gras. De duinhellingen vertonen die mooie donkerrode okerkleur die zo typisch is voor Afrika. Dit komt doordat het ijzer in het zand - kwartsiet - geoxideerd is.

Anders dan in het park wonen hier wel mensen en die leven deels van veeteelt. Overal langs de weg scharrelen geiten en schapen hun kostje bij elkaar terwijl de weinige auto's met 100 km/u voorbij komen. Het grotere vee, wat magere koeien, paarden en ezels, zit wel achter rasters.

Ik reed met een stevig tempo naar de Molopo Lodge waar we elkaar zouden zien en tot mijn verbazing werd ik niet ingehaald door de groep. Om half één was ik op de plaats van bestemming. De GPS gaf een gemiddelde van 32 km/u aan. Niet echt een slakkengang, maar waar bleven ze? Na ruim anderhalf uur kwam de bus en snel daarna het peleton. Er was tóch halt gehouden voor de koffie terwijl ik al een stukje voor lag. Tsja, zo wordt een mens kampioen van de dag. Maar ik voel nu al dat het niks gaat worden tussen Strava en mij. Dat laat ik graag over aan de echte kampioenen!