Het roze graf

Vrijdag 2 sept. 2016; Steinkopf -> Vioolsdrif (77 km)

Rond vijf uur, half zes wordt het langzaam licht. Majestueus verschijnt een enorme oranje bal boven de horizon. Het is hier voorjaar, dus het uur dat de zon opgaat is het een ontzettend spektakel van allerlei vogels. Mussen, zwaluwen, hoppen, tortelduifjes en kwikstaarten herken ik, maar verder hoor ik allerlei spannende, nieuwe vogels.

De vakantie is te intensief om ook nog gericht vogels te kijken, maar van wat we zo onderweg zien, kan ik erg genieten. Zo wees Monique ons gisteravond op twee rondcirkelende zwarte arenden. Verder zien we regelmatig zwart-witte kraaien,  buizerden en een soort torenvalk.

Om acht uur is het ontbijt. Dan is ons tentenkampje afgebroken en ligt de bagage bij de trailer.Tijdens het ontbijt is er een briefing waarbij Monique de route doorneemt en ons alvast wijst op bijzonderheden. Wie geen corvee heeft, stapt daarna op de fiets.

Ik vertrek vandaag als eerste. De meeste groepsleden zijn lid van een fietsclub en topfit. Die halen mij met gemak in.
We zitten op 850 meter (het was dan ook fris vannacht). De weg naar Vioolsdrif, ons volgende doel, is 77 km. 67 km over asfalt en dan nog 10 km 'grondpad'.

De eerste paar kilometer is het rustig klimmen tot 1000 m, daarna volgt een grandioze afdaling over 50 km tot Vioolsdrif, het grensdorpje aan de Oranjerivier. Hier hielp vroeger de Nama Jan Viool de reizigers met het oversteken van de rivier. Er ligt hier een zgn. 'drif', een doorwaadbare plaats. Sinds 1956 vormt een brug de verbinding met buurland Namibië.

De N7 is de doorgaande tweebaansweg naar Namibië. Gelukkig mét een flinke brede shoulder. Je mag hier 120 en dat doen ze dan ook - minimaal. Logisch natuurlijk, de afstanden zijn hier immens, dus iedereen rijdt flink door.

Het fietsen gaat hard. De groepsleden komen successievelijk voorbij rollen. Tweede helft van de ochtend treffen we Monique ergens onderweg voor iets te drinken en een snack.

Er ligt veel gebroken glas. Je hebt weinig fantasie nodig om te bedenken dat niet iedere chauffeur hier koude thee bij de bammetjes onderweg blieft. De gevolgen blijven niet uit: hier en daar staat een kruis in de berm, meestal voorzien van uitbundig gekleurde kunststof bloemen.

De omgeving is prachtig: aan weerszijden semi-woestijn met lage vegetatie en af en toe een plek met prachtige bloeiende bloemen. Op de achtergrond torenen de  bergen op met hun typerende okerkleur als de wachters van Afrika.

De route voert door de 'Vyfmylpoort', hier slingert de weg zich door de rotsen.
Opeens zie ik links iets geks. Ik stop en pak de verrekijker. Een eindje van de weg ligt, in totale eenzaamheid, een kerkhof. Alle graven zijn van gestapelde stenen en in het midden ligt bizar genoeg een pompeus kindergrafje gemaakt van roze tegeltjes. Ook de meeste andere graven zijn kindergrafjes. Wat is hier gebeurd?? Een epidemie of zo? Geen idee. Zo gaat dat vaak: je ziet dingen maar mist de achtergrondinformatie. Het is niet anders.

Acht kilometer verder ligt Viooldrift aan de Oranjerivier. Een dorp van niks. In feite is het een grensovergang met een winkel en wat hutjes. Als een van de groepsleden wil pinnen, wordt ze aangeklampt door een invalide. 'Geld,' gebaart hij. Ze geeft 'm niks. Hij taait af, hompelt de winkel binnen en komt een minuut later terug met twee literflessen bier.

Wij moeten nog tien kilometer verder over een grondpad langs de rivier. Af en toe rijdt er een auto langs die ons achterlaat in een wolk van stof.

Vlakbij de rivier is alles groen. Er worden tafeldruiven geteeld die vanwege het warme klimaat al met Kerst in Europa op tafel staan. Verder staat er nog wat luzerne waarvan hooi gemaakt wordt. Een baal hooi moet goud waard zijn in een gebied wat zo dor is en waar toch af en toe kuddes schapen lopen.

We slaan onze tentjes op in de Orange River Rafting Lodge. Een heerlijk plekje aan de rivier met veel schaduw. Een paar honderd meter verderop de berg op staan op een gortdroog stuk land de golfplaten hutjes van de zwarten en kleurlingen die werken in de wijngaard en in de lodge.

Wachten op werk