Woensdag 7 september 2016; Canyon Roadhouse -> Seeheim (40/92 km) (1)
Het is net zes uur geweest. Achter me komt de zon in een oranje-rode vuurbal langzaam boven de horizon. Onder me, in het westen, ligt de onafzienbare Fish River Canyon. Dit is, na de Grand Canyon in Arizona, 's werelds grootste canyon. In de diepte ligt de Fish River. Deze rivier heeft in de afgelopen miljoenen jaren een bochtige bedding uitgeschuurd waarbij het zachtere gesteente is weggeschuurd en de hardere steenlagen zjjn overgebleven. Nu, terwijl het nog halfdonker is, lijkt de canyon grijs met hier en daar donkerbruine steenlagen.
Dan, terwijl ik voel dat de zon langzaam en majestueus achter mijn rug stijgt, gebeurt het wonder. Het gouden licht van de zon kruipt langzaam langs de verste rand van de canyon naar beneden om beetje bij beetje de hele kloof te verlichten met duizelingwekkend gouden strooilicht die alle rotsen in gloed zetten. Allerlei kleuren komen plots tot leven: oker, bruin, grijs, zwart, groen en goud. Ik sta jn mijn eentje op de rand, het waait een beetje en het is nog kil. Het is zó ontzettend stil.
Ik doe m'n oordopjes in en zet 'Memoria' van de countertenor Dominique Corbiau op, een van de mooiste muziekstukken die ik ken. Op dat moment, met de zon die met haar gouden stralen de kloof opnieuw tot leven wekt, bij het zien van dit prachtige stuk natuur en het lijflijk voelen van de muziek en het ervaren van de grootsheid van het moment voel ik me echt volmaakt gelukkig.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten