In Gondwana Park

Dinsdag 6 september 2016; Ai-Ais -> Canyon Road Lodge; 68/78 km

Deze reis is beslist ongeschikt voor zogende vrouwen en gelukkige bezitters van een kunstgebit. Dat werd vandaag meer dan duidelijk. Na een pittige klim vanuit ons rivierkamp de berg op, was de route verder grotendeels glooiend met af en toe een venijnig klimmetje.

Dat is allemaal tot daar an toe, ware het niet dat de hele route bestond uit grondpad. Soms kun je daar heel redelijk op fietsen - vooral de cracks-met-mountainbike onder ons, lees Jet en Geert - maar dit was meer een soort verzoeking dan een grondpad.

Zeventig kilometer lang was het vandaag ploeteren over een combinatie van wasbord en rul zand. Echt karakterbouwend dus. Iemand uit de groep had uitgerekend dat we een half miljoen ribbels onder de fietswielen hebben gehad.

Maar mooi dat het was!!! De woestijn is echt meer dan prachtig. Het begon met okerkleurige bergen links en rechts en daartussen een vlakke vallei met hier en daar wat begroeiing. Een paar van de groep zagen onderweg springbokken en koedoes. Jammer genoeg heb ik geen beesten gezien (behalve een baviaan en een dassie-rat vanachtend bij het opstaan. Telt dat ook?).

De laatste tien kilometer voerden door het Gondwana-park. Dit national parc is nog niet zo oud, het is in 1996 gesticht door een paar boeren en natuurliefhebbers. Doel was het gebied terug te brengen in de oorspronkelijke staat. Boerderijen werden opgekocht en rasters afgebroken en drinkplaatsen aangelegd. Nu, twintig jaar later, heeft de natuur zich verrassend snel hersteld en kun je hier veel wild zien zoals koedoes, springbokken en klipspringers. Verder zie je hier en daar de typische kameeldoornboom.

Het was erg warm. Vanmiddag wel ruim dertig graden. Tel daarbij op dat iedere passerende auto een genereuze stofwolk voor de nijvere fietsertjes opwerpt en je snapt dat een mens niet genoeg kan drinken.

Langs de kant stond een grote toeristenbus. Veertig Britse pensionado's waren in de weer om plaatjes van een kameeldoornboom te naken. Gelukkig maakte deze geen aanstalten om voortijdig weg te lopen.

'Heeft u misschien wat water voor me?' vroeg ik een besnord heerschap met leiderschapsuitstraling. 'Fietst u hier?' Hij keek me vorsend aan, terwijl ik me afvroeg wat voor indruk ik in hemelsnaam moest maken, voorzien van rijwiel en uitgedost in koersbroek. Zonder op het evidente antwoord te wachten, stak hij voortvarend van wal. 'Nu denkt u misschien dat dít lastig fietsen is, maar ík heb in mijn jonge jaren gefietst op IJsland en...' Voor ik de finesses van zijn  ongetwijdeld immens lijden op IJsland kon ervaren, klonk het achter hem 'Alfred!!' 'Ja lieve?' Hij keek me aan met zo'n blik van een hond die het bot bijna te pakken had en stapte toen gehoorzaam de bus in.

Een mevrouw (vrouwen zijn altijd praktischer in dit soort zaken) bracht een fles Spa met bubbels en vulde mijn bidon bij. Een feest, vooral toen een kilometer verder de dop van mijn bidon plofte  vanwege de bubbels en de helft van de Spa over mijn benen vloog. Een kilometer verder stond Monique onder een boom met vers water en fruit.

We logeren in de Canyon Road Lodge. Een bizarre plek in the middle of nowhere die helemaal vol staat met oude auto's in diverse staten van ontbinding. En dat midden in de woestijn. Lekker eten kun je er ook. Ik heb sprjngbok en koedoe gegeten. Lekker hoor! Dood of levend, ik zal wild zien...!

Iedereen van de groep is ondertussen naar bed. Het is half elf. Ik zit mijn blog te schrijven en klets wat met Selma en Njada, de twee vrouwen die ons eten opdienden. Selma vertelt dat ze 12 u reizen verderop in het noorden woont. Ze werkt hier twee maanden en heeft dan twee weken vrij om haar zoontje van 5 te bezoeken die wordt opgevoed door haar moeder.
Ik vraag waar ze wonen. Njada, die nauwelijks 16 kan zijn, vertelt dat ze tien kilometer verderop wonen. Daar gaan ze straks naartoe. Te voet. En morgenochtend om zes uur zijn ze hier allemaal terug om voor ons ontbijt te zorgen. 'Ons es da so gewoon,' verklaart ze stralend. Wie zei ook alweer dat fietsen afzien is?