Geoffrey houdt de wacht

Zondag 4 september 2016; Aussenkehr (Namibië); rustdag (2)

Traag buigt de Oranje rivier naar het westen Hij zet daarmee definitief koers naar zijn eindbestemming, de Atlantische Oceaan. Aan deze buitenbocht of 'Aussenkehr' in het Duits is een bijzonder dorp ontstaan. Midden in de woestijn - tientallen kilometers in de buurt is hier helemaal niks. Er groeien hier zelfs bijna geen struikjes of vetplanten meer.

Toen we gisteren aan kwamen fietsen hadden we na Vioolsdrif 50 km door leeg land gefietst. Geen beest, geen vogel of zelfs maar een insect gezien onderweg. We reden door een brede vallei omringd door grijze, zandkleurige bergen sterk aangetast door erosie. Het zinderend hete, zwarte asfalt met geel afgebiesd als een lijnrechte streep voor ons uit. Een bijna hallucinerende ervaring.

Zonder merkbare overgang reden we zo'n kilometer of zeven voor Aussenkehr ineens de wijngaarden binnen. Bizar gewoon. Het ene moment fiets je door de woestijn, het andere moment ben je omringd door eindeloze rijen groene wijnranken.

Onderzoek heeft aangetoond dat deze streek heel geschikt is voor het verbouwen van tafeldruiven. Een paar grote ondernemingen hebben hier grote irrigatiesystemen gebouwd en druiven aangeplant. Het water van de Oranje rivier is onontbeerlijk. Alle wijngaarden zijn op dezelfde manier opgezet. Met militaire precizie staat iedere 1,5 m een sprinkler. Grote pompen zorgen dat het water uit de rivier z'n weg vindt door de vele honderden hectares druiven.

Dit is het begin van het seizoen. Over vier maanden, met Kerst, is hier de hele oogst klaar. Het dorpje Aussenkehr groeit in die tijd van 6000 naar 30.000 inwoners. Als we door het dorp lopen, zien we ze aankomen. Een 'bakkie', een kleine truck met open laadbak, houdt halt in een wolk van stof. Er stappen jonge mannen uit, die allemaal een opgerold matrasje en een rol kleren op hun rug meedragen. Ze lopen het dorp in, op zoek naar hun tijdelijke onderkomen.

Overal zijn mannen bezig om van wat riet, palen en ijzerdraad nieuwe huisjes te maken. Ook leem wordt gebruikt als bouwmateriasl. Groter dan 4x4 zijn de hutjes niet. Sommige staan op een helling. Het kan geen feest zijn om daarbinnen straks op je matje te liggen.

De permanente  bewoonde huisjes staan op de vlakke stukken.Ze hebben allemaal een soort erfje dat superschoon gehouden wordt en  afgebakend is met een rietmat. Opmerkelijk genoeg is er in het hele dorp geen hond te bekennen. We zien één kip rondscharrelen. Met gevaar van eigen leven vrees ik.

Als we terugfietsen naar ons tentenkamp, stappen we even af om wat foto's te maken van een wijngaard. Bij ieder hek staat een wachthokje met een al dan niet in uniform gestoken bewaker. Ik maak een praatje met hem.'Ek es Geoffrey en ek pas op hierdie druiven. Ek kom van Windhoek.' Dat ligt zo'n 800 km  verderop. Geoffrey, een magere zwarte twiniger, vertelt dat hij vorige week is aangekomen. Hij werkt overdag, van zonsopgang tot zonsondergang. Een collega komt hem dan afwisselen voor de nachtdienst.

Het is brandend heet. Het enige beetje schaduw is in her rieten wachthuisje. Zijn gezelschap bestaat uit de muziek op zijn telefoon. Afrikaanse rock voor Geoffrey bij zijn druiven, 800 km van huis.