De zwaai-braai

Zuid-Afrika is van een land van veeboeren. Dat was al zo in 1835 toen zo'n 12.000 Nederlandstalige Afrikaner boeren de Engelse bemoeials in de Kaapkolonie zó zat waren, dat ze met pak en zak vertrokken. Zij dreven hun kudden voor zich uit richting het binnenland in een volksbeweging die later bekend zou worden als de Grote Trek. Hierbij stichtten ze o.a. de Zuid-Afrikaanse Republiek en Oranje Vrijstaat.

De Grote Trek - met een braai. Een slaaf doet het werk.

Op zo'n trek ga je natuurlijk niet wachten tot de sla en de doperwtjes gegroeid zijn om te kunnen eten. En bovendien, een beetje kerel eet geen groente. De Boeren aten in de regel Biltong als ze onderweg waren. Gedroogde repen vlees van wild of van een os die niet meer soepeltjes voor de wagen liep.

Zij waren natuurlijk niet de eersten die met hun vee door het land trokken. Ook voor de oorspronkelijke bewoners - die in wisselende samenstelling elkaar bevochten en land innamen en het weer ontvluchtten - waren hun kudden de bron van hun bestaan. En ook zij waren nou niet direct vegetariërs. Van hen hadden de Boeren trouwens het maken van Biltong afgekeken. Kortom, Zuid-Afrika bestaat overwegend uit vleesliefhebbers.

Zo bezien is het ook niet zo vreemd dat de jaarlijkse nationale feestdag, de zgn. 'Erfenisdag', beter bekend staat als Nationale Braaidag. Wat ik overigens wel vreemd vind, is dat bisschop Tutu beschermheer is van deze Braaidag. Maar goed, dat is een ander thema.

Een afscheid in stijl verzinnen was dus niet moeilijk: er moest een braai komen. Een zwaai-braai zeg maar. Aldus geschiedde. Zaterdagavond was een genoeglijk samenzijn met goede vrienden, Zuid-Afrikaanse wijn, Belgisch bier en uiteraard een braai. Ideale ingrediënten voor een goed gesprek. Voor herhaling vatbaar. Je zou d'r voor op reis gaan!

Zuid-Afrikaanse braai

Behartigenswaardige volkswijsheid