Woensdag 14 september 2016; Riemvasmaak (warme bronnen) -> Augrabies Falls (26/45) (1)
De zon kwam stralend op boven het dal. Ons tentenkamp stond aan het eind van een kloof een kilometer of twee buiten het dorpje Riemvasmaak. Met het stijgen van de zon kregen dd bergen hun warme, okergelekleur weer terug. Het leek alsof de bergen net zoveel warmte uitstraalden als de zon.
Na het ontbijt (laatste keer corvee!) ben
ik met Monique meegereden in de bus.Ik voelde me slap, rillerig, kortom: topfit. De weg slingerde zich over een smal grondpad door de bergen. Met hellingen tot ruim 20%. Monique is een uitstekende chauffeur. Ze stuurt de tonnen zware combi van 18-persoons bus en tandemasser geroutineerd langs afgronden en door droge rivierbeddingen met mul zand. We passeren de droge bedding van de Molopo waar waarschijnlijk al jaren geen water meer door is gestroomd. Alleen aan de bomen die er groeien zie je waar de rivier soms even stroomt.
Vlak voor het dorpje Vredesvallei stap ik weer op de fiets. De bewoners van beide dorpjes, Riemvasmaak en Vredesvallei, zijn in de jaren zeventig, de heftige jaren van de Apartheid, gedwongen verhuisd naar de 'zwarte' gebieden in de Ciskei, honderden kilometers verder. In het nieuwe Zuid-Afrika, vanaf 1994, mochten de bewoners terugkeren.
'Het was een zware tijd,' vertelt Engelbrecht. Hij is fraai uitgedost in een t-shirt met een enorme foto van president Zuma dat hij waarschijnlijk bij de verkiezingen in augustus heeft gekregen. 'Wij waren naar Namibiē gebracht, maar nu zijn we gelukkig weer hier. Hij vertelt dat er veel mensen werk hebben in de wijngaarden voor tafeldruiven en rozijnen. De Oranje rivier, waar de wijngaarden liggen, is vlakbij.
Engelbrecht vertelt dat er ook wordt gewerkt in een 'charity', maar slaagt er niet in uit te leggen wat daar dan gebeurt. Verder worden er overal in het dorp stukken halfedensteen verkocht
Die liggen hier voor het oprapen in de bergen. Buiten het dorp wonen een paar herders.
Wat opvalt in het dorp is dat de erfjes er zo goed verzorgd uitzien. Soms zijn er bloemen en één keer ik zie zelfs een groentetuintje. Zelfs de honden zijn te slaperig om gemeen te zijn. 'In het weekend is het altijd heel gezellig,' vertelt Engelbrecht. 'Dan is er muziek en dansen de kinderen op straat.'
Zoals altijd in Afrika staan er in no time allerlei kleine kinderen om de fiets. Eén kleuter kijkt verbaasd naar mij en de fiets en vraagt dan verlegen: 'Ouma, kan jij fietse ry?'
We slapen in Augrabies, een vrij nieuw nationaal park. Daar ligt een 18 km lange kloof waar de Oranje rivier zich met stroomversnellingen en een imposante waterval doorheen slingert. Een bende bavianen houdt de wacht.
Uiteraard kom ik als laatste aan. Een hoeraatje, een hug en een biertje vormen een warm eind van een gedenkwaardige tocht.
En ja, de hamvraag is natuurlijk vandaag indringend gesteld: 'Ouma, kan jij fietse ry?'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten