Die Pink Padstal

Donderdag 15 september 2016; transfer van Augrabies Nat. Parc -> N14 via Kakamas -> Keimoes -> R27 -> Calvina (445 km)

We verlaten het national parc Augrabies en zetten koers naar het zuiden. Kaapstad, waar we morgenavond op het vliegtuig stappen, ligt op twee dagen rijden.

Eerst komen we door het gebied bij de Oranje rivier. Onafzienbare wijngaarden met tafeldruiven en druiven voor rozijnen volgen elkaar op. Tussen de wijngaarden liggen grote betonnen platen van wel 20 x 60 m. Hierop worden na de oogst de druiven gedroogd tot zongedroogde rozijnen. Verder staan er dadelpalmen, ook die worden gedroogd. Daarnaast zijn er stukken land waarop luzernes voor hooi wordt geteeld en er groeien zaaduien.

Tussen de velden door liggen de kleine dorpjes van de zwarte arbeiders. Soms zie je hele straatjes van identieke, zo goed als nieuwe huisjes compleet met zonnecellen op het golfplaten dak en  schotelantennes voor de tv. Natuurlijk zjjn niet alle huisjes zo, maar het lijkt er sterk op dat de druivencultuur hier veel mensen aan werk en goede levensomstandigheden helpt.

Onderweg stoppen we bij een padstal. Dat is een typisch Afrikaans fenomeen. Het is een soort van winkeltje langs de weg. Die kunnen shabby of sjiek zijn, maar meestal zijn ze leuk om even binnen te lopen.

In het dorpje Kakamas bevindt zich de beroemde Pink Padstal. Denk niet dat het consequent doorvoeren van een concept voorbehouden is aan luxere winkels. De Pink Padstal is van boven tot onder roze en dan van het soort dat aan je ogen blijft plakken. Voor de deur staan grote roze ezels gemaakt uit oliedrums en verder staan, hangen en liggen er overal spreuken die wijzen op een bijzonder praktische kijk op het leven.

Eentje wil ik jullie niet onthouden. Mocht je een kind hebben dat last heeft van bedplassen, dan is dit het advies van ouma (oma): 'vang 'n streepmuis, slag af en braai hom. Gee vir die kind om te eet. Moe nie noem nie dat es ee streepmuis es.' Dat noem ik nog 's een probaat middel. Alleen zou ik niet zo snel weten waar ik een streepmuis zou kunnen vinden, maar dat is voor ouma vast geen probleem.

Je kunt aan allerlei zaken merken dat we weer in het kloppend hart der beschaving zijn aangeland. In Keimoes, een wat grotere plaats ruim voorzien van kerken en drankwinkels, hangt de kop van het hoofdartikel van de plaatselijke krant Die Berger aangeplakt: 'Man sterf in wijntenk'. Verder onderscheidt Keimoes zich door een fietspad, het enige dat we in Zuid-Afrika hebben gezien.

De lunch was in een fraai jaren vijftig hotel in Kenhardt. Het was maar goed dat we deftig gekleed gingen, want er hingen bordjes dat je niet welkom was in je 'frokkies, ooral en tekkies'. Nu droeg geen van ons toevallig een onderhemd, overall of gympen dus dat viel mee. Je vraagt je af of we er in koersbroek welkom waren geweest.

Na het passeren van bordjes met verlokkende reisdoelen als Putsonderwater, Verneukvlei en Sloeriesfontein belandden we tenslotte in  de schapenhoofdstad van dit deel van het land, Calvina. Met als toeristische attractie de grootste brievenbus van het land (6 m hoog) en het vleesfestival.

We slapen in een prachtig oud-Afrikaner guesthouse met stijlvol ingerichte kamers. Tijdens het eten spreekt Marc namens de groep een dankwoord uit met een prachtige limmerick*) en maken Nico en Jet zich verdienstelijk met een roerende afscheidspotpourri aan 'stomme liedjes' waarbij het woord fiets de enige constante is. Kortom, het bleef nog lang onrustig in Calvina...

*) Limerick van Marc:

Een reisleidster komend uit de Kaap
Voerde ons langs springbok en aap
Zij kookt op een braai
En nooit was het saai
En aan het eind van de dag zei ze: lekker slaap!