Opnieuw op soek na die wildebeeste

Dof gedreun klonk door de stilte. Opeens stak een wildebeest de weg over. En nog één en nog één. Het groepje zwol aan tot een stroom. De grond trilde onder hun hoeven. Stof warrelde op van de dirt road. Eén, twee, 33, 66, 120... In totaal telde ik zo'n 640 wildebeesten die overstaken. 

Het was een geweldige ervaring. De lucht trilde van de hitte en het rook naar mest en vee. Het gedreun van de hoeven, de eindeloze rij voortstormende dieren, de hitte, het stof. Dit was Afrika op z'n mooist. 

Wildebeesten

Het was mei 1997. Een paar maanden eerder had mijn buurvrouw tamelijk laconiek verkondigd dat ze binnenkort zou sterven. Voor die tijd wilde ze nog afscheid nemen van haar familieleden. Een begrijpelijk verlangen, maar niet zo simpel te verwezenlijken als je 87 bent en je familie zich verspreid over de aardbol bevindt. 'Ga je mee? Gaan we gezellig samen.' Tuurlijk, waarom ook niet. Life is all about priorities, ain't it... ;-)

Acht weken later landden we in Johannesburg. Daar begonnen we aan een tocht langs de familie. We bezochten steden als Pretoria, Nelspruit en Sabie met uitstapjes naar exotische oorden als Maputo in Mozambique en thuisland Swaziland. Het bezoek aan het Krugerpark was een van de hoogtepunten. De trek van de wildebeesten, lui uitbuikende leeuwen naast een file met heftig fotograferende toeristen, een troep olifanten met jongen, massieve neushoorns in de bush en het bloedstollende, jammerende geblaf van hyena's in de stikdonkere Afrikaanse nacht. Huiveringwekkend. Maar zó mooi, zó onbeschrijfelijk mooi.

Aan zo'n tocht kleeft eigenlijk maar één nadeel. Het land gaat onder je huid zitten. Ooit een keer moet je terug. Er is zoveel meer te zien, te horen, te voelen.

En mijn buurvrouw? Die leefde, na het afscheidstournee langs al haar geliefden, nog 14 jaar gelukkig verder en stierf toen ze 101 was. Baie dankie, Ursula, voor zo'n mooie tocht samen. En nu is het voor mij tijd om opnieuw 'op soek te ga na die wildebeeste'. 

Reis met Ursula in 1997